第三十七章 是不是有人唤我啊?(第 3/4 页)
..................................................................
修改中.......等会儿重新点开就可以了...........................
..................................................................
..................................................................
修改中.......等会儿重新点开就可以了...........................
..................................................................
..................................................................
修改中.......等会儿重新点开就可以了...........................
..................................................................
..................................................................
修改中.......等会儿重新点开就可以了...........................
..................................................................
..................................................................
修改中.......等会儿重新点开就可以了...........................
..................................................................
..................................................................
修改中.......等会儿重新点开就可以了...........................
..................................................................
..................................................................
修改中.......等会儿重新点开就可以了...........................
..................................................................
..................................................................
修改中.......等会儿重新点开就可以了...........................
..................................................................
..................................................................
修改中.......等会儿重新点开就可以了...........................
..................................................................
宋引章站在原地,几次欲言又止。
“......”看到宋引章眼里的担心与关切,张好好缓缓松开快要捏断的团扇,轻叹一声,无奈道:“行啦,我真没事,你傻站这儿干嘛?下去换衣服吧,让我一个人待会儿就好了。”
“好好姐...那我先去更衣了。”
宋引章唤了一声张好好,见她转身对着化妆台,没有理会自己,只得行了一礼,款步离开。
....................................................
夜色渐深,寿宴已入尾声,宾客相继退场,经过前院的时候,周寂突然看到一个模湖的身影躲在偏厅耳房,时不时从屏风后面探头出来张望,像是在找什么人一样。
-->>(第 3/4 页)(本章未完,请点击下一页继续阅读)